تقلید از چه علم به لافم علم کند

طوطی نی ام که آینه بر من ستم کند

سعی غبار من که به جایی نمی رسد

با دامنش زند اگر از خویش رم کند

انگشت زینهار دمیدیم و سوختیم

کوگردنی دگرکه کشد شمع و خم کند

بر باد رفت آمد و رفت نفس چوصبح

فرصت نشد کفیل که فهم عدم کند

آسوده خاک شوکه مبادا به حکم وهم

عمر نفس شمار حساب قدم کند

بالیده است خواجهٔ بی حس به ناز جاه

مردار آفتاب مقابل ورم کند

خودسنجی ات به پلهٔ پستی نشانده است

جهدی که سنگ کوه وقار توکم کند

هرجا عدم به تهمت هستی رسیده است

باید حیا به لوح جبینم رقم کند

پرواز می کنم چه کنم جای امن نیست

دامی نبیافتم که پرم را بهم کند

خجلت گداز عفو نگردی که آفتاب

گر دامن تو خشک کند جبهه نم کند

توهیچ باش و، علم وعمل ها به طاق نه

گو خلق هرزه فکر حدوث و قدم کند

بیدل ازابن ستمکده بیکس گذشته ام

کو سایه ای که بر سر خاکم کرم کند